Փետրվարի 28-մարտի 4
Պատրաստվե՛ք ներկայացնելու՝
Թեմա 4. «Հայկական մշակույթը Հելլենիզմի դարաշրջանում»՝
ա/ Հելլենիստական դարաշրջանը և Հայաստանը
բ/ Գիրը, Պատմագրությունը, Գրականությունը
գ/ Ժողովրդական բանահյուսությունը և Թատրոնը
դ/ Արվեստը /բանավոր, էջ 94-107, նաև այլ աղբյուրներ/.
Առաջադրանք.
1. Ներկայացրե՛ք Հայոց դիցարանի աստվածներին և նրանց պաշտամունքային կենտրոնները /Հունական դիցարանի աստվածների համադրությամբ/:
Դիցարանի գլուխ կանգնած էր հայր աստված Արամազդը՝ արարիչը երկրի և երկնքի, մարդկանց բարօրություն, լիություն և արիություն շնորհողը: Արամազդի պաշտամունքին նվիրված էին բազմաթիվ տաճարներ ամբողջ Հայաստանում: Նրա պաշտամունքի գլխավոր կենտրոնը Բարձր Հայք նահանգի Դարանաղյաց գավառի Անի ամրոցում էր: Մատենագրական տեղեկություններից հայտնի է, որ այստեղ էին հուղարկավորվում հայոց արքաները:
Անահիտը հայոց դիցարանում մայր դիցուհին էր: Նա մայրության, պտղաբերության ու արգասավորության աստվածուհին էր, «մեր ազգի փառքն ու կենսատուն»: Նրան մեծարում էին «Ոսկե-մայր» տիտղոսով: Պաշտամունքի գլխավոր կենտրոնը Բարձր Հայք նահանգի Եկեղյաց գավառի Երիզա (Երզնկա) ավանն էր: Եկեղյաց գավառը Սնահիտ դիցամոր պաշտամունքի շնորհիվ կոչվում էր նաև «Անահտական»: Կային բազմաթիվ այլ կենտրոններ ևս, հատկապես նշանավոր էր Արտաշատում գտնվող Սնահտական տաճարը:
Հին հայոց մեջ առավել սիրված աստվածներից էր Վահագնը’ ռազմի, քաջության ն ամպրոպի աստվածը: Վահագնի գլխավոր մեհյանը Տուրուբերան (Տարնո աշխարհ) նահանգում էր՝ Աշտիշատում: Մովսես Խորենացու գրառման շնորհիվ մեզ Է հասել Վահագնի ծենդյան օրհներգը, որ ոչ միայն հայ, այլև համաշխարհային գրականության գլուխգործոցներից է:
Գլխավոր աստվածություններից Էր Աստղիկը՝ երկնային լույսի, սիրո և գեղեցկության դիցուհին, որին էլ նվիրված է Վարդավառի տոնը: Համարվել Է Վահագնի կինը կամ սիրուհին, Աշտիշատում գտնվող նրա մեհյանը կոչվում էր «Սենյակ Վահագնի»:
Ժողովրդին սիրելի դիցուհի Նանեն ընտանիքի հովանավորն էր: Ըստ որոշ ուսումնասիրողների՝ վաղ ժամանակներում եղել է նաև ռազմի դիցուհի: Նրա պաշտամունքի գլխավոր կենտրոնը Բարձր Հայքի Եկեղյաց գավառի Թիլ ավանում էր:
Հայոց մեջ մշտապես սիրելի աստվածներից էր Արեգ Միհրը՝ արևի, լույսի, կրակի և արդարության աստվածը: Ըստ հայոց հին հավատքի՝ Արեգակի սրտում ապրում էին 365 սրբեր, որոնցից յուրաքանչյուրը, տարվա մեկ օրը արդարությունն էր պահպանում Երկրի վրա: Այդ սրբերը վկայակոչվում էին չարը խափանելու նպատակով: Ավանդության համաձայն՝ Արեգակը մշտամանուկ Է, որն ամեն երեկո սուզվում է ամեն առավոտ դուրս է գալիս Վանա լճից, որի կապույտ ջրերի խորքում էր նրա ոսկյա ննջարանը: Արևի պաշտամունքի գլխավոր կենտրոնը եղել է Բարձր Հայքի Դերջան գավառի Բագառիճ ավանում:
Տիրը դպրության աստվածն էր: Նա համարվել Է Արամազդի քարտուղարը, գրի ու գրականության, արվեստի և գիտության հովանավոր աստվածը: Պաշտամունքի գլխավոր կենտրոնր Վաղարշապատից Արտաշատ տանող ճանապարհին էր՝ Երազամույն կոչված վայրում:
Համադրություն հունական դիցարանի հետ
Արամազդ-Զես, Անահիտ-Արտեմիս, Վահագն-Հերակլես, Աստղիկ-Ափրոդիտե, Արեգ Միհր-Հելիոս, Տիր-Ապոլոն և այլ։
2. Ձեր կարծիքով՝ նախաքրիստոնեական շրջանում կիրառվե՞լ են հայալեզու նշանագրեր: Բերե՛ք ձեզ հայտնի փաստեր /բլոգային աշխատանք/.
Մենք օգտագործել ենք օտար այբուբեններ, սակայն օգտագործել ենք հայալեզու նշաններ մեհենագրերում։