1․ Կարդացեք պատմվածքը։
2․ Գրե՛ք ձեր հիմնավորված վերաբերմունքը։
Կարծում եմ, որ պատմվածքի սկզբնական գաղափարը հետաքրքիր էր։ Ըստ հեղինակի, Թումանյանի ստեղծագործություններն ուղղիղ կապ ունեն մեր ներկայի վրա, և մեծ ազդեցություն՝ մեր ապագայի։ Եվ քանի որ դրանք գրեթե բոլորը ունեն վատ ավարտ, պետք է փոխել դրանց ավարտը, դրանով իսկ թեթևացնելով մեր հայ ազգի վրա ընկած “բացասականի” ազդեցությունը։ Այս մտահաղացմամբ կարելի էր բավականին հետաքրիքր պատմություն կամ հեքիաթ ստանալ, սակայն դրա փոխարեն հեղինակն ուղղակի գրել էր որևէ նոր պատմվածք, ուղղակի նույն Կիկոսի մասին և թողել այն անավարտ։ Կարծում եմ, այն ոչ մի հիմնավոր իմաստ չէր կրում և չարժի փորել այն, որևէ թաքնված գաղափար “պեղելու” նպատակով։ Միտքը ակնհայտ է, եթե յուրաքանչյուրիս մանկուց պարտադրեն և ներշնչեն որևէ մի բան, մենք կմեծանանք այդ դրվածքով, սակայն այս միտքն ոչ մի կերպ չէր համապատասխանում պատմվածքի սկզբում խոստացվող գաղափարին։
Վա՛յ, Կիկոս ջան, վա՜յ…»
Մի խումբ հարազատ կանայք
Քեզ համար ես ընդամենը հորինովի մոր մտացածին զավակ եմ: Մենք հաստատ ծանոթ ենք. անունս Կիրակոս է, բայց բոլորն ինձ կարճ ասում են Կիկոս: Մեր տան աստված Հովհաննեսը մահվանս լուրը հասցրել է ամբողջ ժողովրդին: Բայց մեր բարի, իմաստուն արարիչն ինձ այդպես էլ ողորմի չտվեց. թե հոգեհացիս գար, հոգիս հանգիստ կլիներ ու չէր ձգտի վերածնվել: Թե ողորմաթաս բարձրացներ ու ասեր` ափսոս Կիկոս, մարդիկ հետևից կասեին` հազար ափսոս: Բայց էդպես չեղավ, ու գուցե բարին էլ դա էր:
Շարունակել կարդալ